Un adolescente británico de 15 anos logra descubrir un planeta xigante que se encontra fora do noso sistema solar.

Tom Wagg converteuse nun dos investigadores máis xovenes en detectar un planeta cando fixo un épico descubrimento.

O novo planeta de Wagg parécese moito a algúns dos primeiros exoplanetas identificados por primeira vez a mediados dos anos 1990. Encóntrase nun sistema solar distante dentro da nosa galaxia, a uns 1000 anos luz da Terra e pertence a unha clase de exoplanetas chamada "quentes de xúpiter". No mesmo tamaño que o xigante, pero solo precisa dous días para orbitar a súa estrela, en comparación con Xúpiter, que necesita 12 anos para orbitar o sol. O Xoven británico realizou o experimento con axuda do proxecto de Búsqueda Gran Angular de Planetas (WASP en inglés) que combina a luz recollida de capacidades de pequenos telescopios nas universidades do Reino Unido. A técnica de búsqueda require o exame da cantidade de luz dos bloques de exoplanetas cando pasan entre a Terra e a estrela enfitrona.

Científicos explican por qué a viaxe de volta parece máis corto.

Investigadores da Universidade de Kioto (Xapón) explicaron por qué a viaxe de volta sempre parece ser máis corta despois de realizar un experimento con 20 persoas. Esta sensación depende do noso sistema nervioso. 

No seu experimento os científicos proporcionaron a 20 persoas divididas en dous grupos elexir a duración das viaxes grabadas en dúas películas diferentes.

Ambos videos duraban 26,3 minutos e as viaxes cubrían a mesma distancia (1,7 km), sen embargo un destos foi grabado na ida e na volta e noutro foron enseñados dúas viaxes a diferentes lugares. 

Ó final do experimento o grupo que mirou o video na viaxe inversa dixo que a volta durara menos, mentras que os que viron a outra grabación aseguraron que non notaran ningunha diferencia.

Os científicos concluíron que este fenómeno existe na realidade, pero non afecta ó noso mecanismo interno de percepción temporal, máis ben afecta ó noso sentimento do tempo de forma retrospectiva.

Econtran pequenos e inexplicables acantilados en Mercurio.

O máis pequeno e enigmático dos planetas do sistema solar volveu a sorprender aos investigadores. As imáxenes da sonda espacial Messenger revelan que a superficie de Mercurio está formada por acantilados e precipicios parecidos a escalóns enormes.
A teoría máis popular acerca da orixe desta cerca de fallas é que son as arrugas que se foron formando na superficie de Mercurio a medida que o núcleo do planeta diminuía de tamaño a causa do enfriamento. Sen embargo, de ser así os acantilados deberían estar presentes en toda a superficie do planeta mentras que o descubrimento demostra que a realidade non é esta.

A ovella Dolly.

Dolly foi o primeiro mamífero clonado a partir dunha célula adulta, os seus creadores foron os científicos do Instituto Roslin de Edimburgo (Escocia), Ian Wilmut, Keith Campbell, o seu nacemento foi anunciado sete meses despois, o 23 de febrero de 1997, a ovella Dolly morrería o 14 de febreiro de 2003 a idade de 6 anos.
Dolly foi unha ovella resultado da combinación nuclear dende unha célula doante diferenciada a un óvulo non fecundado e anucleado. A célula da que proviña Dolly era especializada, procedente da glándula mamaria dun animal adulto.
Dolly viviu sempre no Instituto Roslin, alí foi cruzado cun macho Welsh Mountain co que produciu seis crías en total. No seu primeiro parto naceu Bonnie en abril de 1998, un ano máis tarde, no segundo, Dolly produciu mellizos, Sally e Rosie, no segundo parto nacen trillizos, Lucy, Darcy e Cotton.

O 14 de febreiro de 2003 Dolly foi sacrificada debido a unha enfermidade pulmonar. A necropsia mostrou que tiña unha forma de cáncer pulmonar, os doutores non pudieron certificar que existise unha concexión entre esa morte prematura e o ser clon, algúns dicían que era parapléxica debido as súas pezuñas torcidas.

Encontran a "un parente" de Lucy.

Científicos afirman que encontraron fosis da mandíbula e dos dentes que pertencían a un membro previamente descoñecido do árbol xenealógico humano, relacionado ca famosa 'Lucy'. Créese que os osos de Australopithecus deyiremeda, desenterrados en Etiopía, teñen 3,5 millóns de anos de edad.

Considérase que as especies de Lucy viviron entre 2,9 millóns e 3,8 millóns de anos, o que presuntamente coincide no tempo ca nova especie. Según un equipo internacional de científicos liderado por Yohannes Haile-Selassie, do Museo de Historia Natural de Cleveland, EE.UU., os novos fosis presentan a evidencia de que dos primeiros ancestros humanos estreitamente relacionados viviron o mismo tempo, fai máis de tres millóns de anos, informa o museo nun comunicado.

Os científicos din que o Australopithecus deyiremeda diferénciase das especies de Lucy pola forma e tamaño dos seus dentes esmaltados e a arquitectura da sua mandíbula inferior. Os 'parentes' de Lucy puideron ter unha dieta diferente.

"A nova especie é outra confirmación de que a especie de Lucy, Australopithecus afarensis, non foi a única dos ancestros humanos que poblaban o que hoxe é a rexión de Afar, en Etiopía, durante a era do Plioceno", dixo o investigador Haile-Selassie.

O Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica premiou as desarrolladoras dunha técnica que permite alterar o xenoma de forma barata e eficaz.

O Premio Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica se concedeu a duas investigadoras que puxeron a punto unha técnica capaz de revolucionar a Bioloxía e a Biomenciña en cuestión de poucos anos. As premiadas, a bioquímica francesa Emmanuelle Charpentier e a bióloga molecular estadounidense Jennifer Doudna, publicaron en 2012 un artículo na revista «Science» no que sentaban as bases de unha metodoloxía de editado de ADN que permite modificar o xenoma de casi calquer organismo dunha forma sinxela, barata e precisa. A técnica chámase CRISPR-C.

Nos tres anos que transcorreron dende entón, as investigacións na materia multiplicáronse ata o punto de que as opcións parecen estar limitadas solo pola imaxinación: «. Xa había ferramentas para facer cousas similares, pero a diferencia fundamental é que este sistema é barato, fácil de utilizar e extremadamente eficaz. Tanto que da medo», explicou a ABC Francisco Juan Martínez Mójica, microbiólogo na Universidade de Alicante e investigador fundamental no descubrimiento de CRISPR-Cas. As posibilidades que ofrece son bestiais. pódese modificar casi calquer xenoma como ti queiras».

Neste sentido, unha revisión publicada na revista «Nature» en xaneiro  de 2014 xa recollía algunhas das posibles aplicacións. Estas van dende a identificación da función de culquer xen, á modificación de organismos de interés agrícola e gandeiro incluso á corrección de xenes para evitar enfermidades hereditarias (o que se coñece como terapia xénica), para acabar no futuro cas enfermidades raras ou o cancro.

Correxir xenes como se foran palabras.

Tal como explica Lluís Montoliu, investigador no Centro Nacional de Biotecnoloxía del CSIC, e que traballaron na nova técnica casi dende a súa publicación, CRISPR-Cas, que en orixe formaba  parte do «sistema inmune» das bacterias, «funciona igual ca nun procesador de texto no que se coloca o cursor sobre as palabras  para correxilas». Pero en vez de píxeles e frases, o sistema conta cunha secuencia guía capaz de recoñecer a xenes concretos e con  proteínas que cortan o ADN . O resultado é que o sistema CRISPR-Cas modifica as «palabras» que os investigadores lle marquen.

Montoliu di que a nova técnica pode permitir reducir drásticamente os tempos na investigación xenética, pero móstrase prudente: «non  ai que perder o norte, estamos na fase de despegue e é prematuro pensar en aplicar esta técnica en persoas». Por exemplo, queda moito traballo por diante para poder descartar que CRISPR-Cas non producirá danos en outros xenes que non se queren tocar. Con todo, aínda quedaría a tarefa titánica de enfrentarse á complexa base xenética de moitas enfermidades humanas e de revisar a lexislación.

Finalizan o maior estudo do xenoma completo dunha población.

Un equipo de investigadores, liderado polo científico islandés Kari Stefansson, conseguiu secuenciar o xenoma de máis de 100.000 habitantes de Islandia. Trátase, sen dubida, do maior estudo do xenoma completo humano dunha única poboación. O traballo foi dividido en varios estudos diferentes e foron publicados pola revista Nature Genetics.

Entre os datos extraídos deste complexo traballo, os expertos identificaron máis de 20 millóns de variantes xenéticas que se poden utilizar, xunto outro tipo de información adicional relativa  os rexistros xenealóxicos e a saude, para discernir mellor a base xenética de moitas enfermidades; as súas raíces, a súa diversidad e a súa evolución.

"Este traballo é unha demostración do poder único que ten a secuenciación para saber máis sobre a historia da nosa especie e contribuir os novos métodos de diagnóstico, tratamento e prevención de enfermidades”, explica a axencia Sinc Kari Stefansson, líder do estudo.

Para iso, os investigadores combinaron os datos completos da secuenciación con datos menos extensos de 104.000 islandeses máis con obxecto de dar peso as súas probas de asociación, dando con esta gran cantidade de variantes xenéticas asocidades a enfermidades, demostrando cómo con unha poboación tan pequena como a nosa, e grazas á xenerosa participación da maioría dos seus cidadáns, pódese facer avanzar a ciencia e a menciña en todo o mundo”, aclara Stefansson.

Este proxecto de secuenciación a gran escala non será o único, xa que outros países encóntranse inmersos no mesmo e para os autores do estudo os beneficios compensan o esforzo. En total foron identificadas 1.171 rarezas xenéticas "fora do común" como a desaparición dos xenes receptores olfativos, os responsables de que podamos discriminar entre os diferentes olores. Grazas ó volumen de datos de este retrato xenómico dos islandeses, os investigadores poderán entender que xenes son imprescindibles para o ser humano e cales están vinculados a cada enfermidade concreta.

As torradas poden causar cancro?

Demostrouse que as graxas trans son un forte factor de risco para as enfermidades cardíacas. Despois de difundir o tema destas graxas en Estados Unidos, a FDA, o ente estatal que regula os alimentos e medicamentos, comezou a concienciar a poboación sobre un ingredinte chamado acrilamida, presente en alimentos de orixe vexetal como o pan, as patacas, o café, as galletas e os cereais, entre outros.

A parte queimada das torradas ou as patacas fritas queimadas ten acrilamida. Esta substancia química descuberta en 2002 fórmase ao queimarse o alimento cando é cociñado no forno ou ao fritirse a altas temperaturas. Está demostrado que isto acontece, non soamente a nivel comercial nun restaurante, senón que tamén pode producirse na cociña da túa casa.

Estudos científicos demostraron que a acrilamida causa cancro en animais, especificamente en ratos, xa que son os que se utilizan con maior frecuencia nas investigacións. Aínda que aínda non se comprobou este efecto nos seres humanos, a Axencia Internacional para a Investigación do Cancro (en inglés, International Agency forResearch on Cancer), que depende da Organización Mundial da Saúde (OMS), clasifica a acrilamida como "probable canceríxeno humano".

A FDA publicou un documento para axudar aos produtores e ás empresas do sector gastronómico a que poidan diminuír a cantidade de acrilamida nos seus alimentos. Á súa vez, a recomendación para os fogares é evitar cociñar a altas temperaturas por un longo período de tempo. Cando un ferve alimentos de orixe vexetal está comprobado que non se produce este composto químico.

De acordo ao sitio web do Instituto Nacional do Cancro de Estados Unidos, a acrilamida fórmase cando o alimento se expón a unha temperatura de 120°C ou máis.

Algunhas recomendacións da FDA para que, cando cociñemoss, poidamos reducir a formación de acrilamida:

Cando fagamos torradas, o ideal é que queden de cor marrón. Hai que evitar comer a parte negra (queimada) que ten acrilamida.
Cociñar as patacas fritas ata unha cor amarela e evitar que cheguen á cor marrón que contén máis acrilamida. Se son conxeladas, hai seguir as instrucións do tempo de cocción indicado na bolsa.
Non hai que gardar as patacas na neveira, xa que cando están cociñadas aumenta o contido de acrilamida.
É moi importante aclarar que, ata o momento, non está demostrado que a acrilamida cause cancro nos seres humanos. Aínda que tamén hai que dicir que son necesarios máis estudos científicos en persoas para avaliar a devandita asociación.

Está claro que hai que ter coidado, xa que os efectos se están a avaliar neste momento. Polo tanto, aínda que non hai que alarmarse, é conveniente ter certa precaución e seguir as recomendacións mencionadas.

Ao final, as avoas sempre teñen razón cando din: "Non comas as torradas negras ou as patacas fritas queimadas, son malas".

Unha eclipse total de Sol presentarase a próxima semana

Será a primeira eclipse de 2015 e observarase o 20 de marzo.
A mañá do próximo venres 20 de marzo, antes da entrada da primavera, observarase o primeiro e única eclipse total de Sol de 2015.

Este fenómeno será visible nalgunhas partes de Europa, Asia, África e sobre todo nas Illas Faeroe (entre Escocia e Noruega). Aínda que esta eclipse lamentablemente non se observará en México e América Latina, as persoas poderán seguilo no portal Slooh, o cal transmitirá o fenómeno en vivo. De acordo co portal da NASA, as eclipses acontecen cando un corpo celeste bloquea de forma total ou parcial a luz doutro obxecto celeste. As eclipses solares prodúcense unicamente durante a Lúa Nova, cando o satélite se encontra entre a Terra e o Sol en liña recta. A próxima eclipse do ano será total de Lúa, o cal se observará o próximo 4 de abril e terá maior visibilidade sobre o océano Pacífico.

Aquí vos deixo un video onde poderemos ver como será a eclipse de Sol do 20 de marzo:

O número pi non é 3,14.

O 20 de novembro de 2005, o chinés Chao Lu recitaba números sen parar. Durante 24 horas e catro minutos, gravado por 26 cámaras e con decenas de testemuñas da Universidade de Agricultura e Ciencias Forestais do Noroeste, na provincia chinesa de Shaanxi, Chao Lu cantou de memoria 67.890 decimais do número pi. A súa fazaña foi certificada polo Libro Guinness dos records. Non fallou nin un.

"Cando alguén escribe que pi é igual a 3,14 chóranme os ollos", confesa o matemático Javier Cilleruelo, asombrado polos enigmas milenarios que oculta o número. Pi non é 3,14, como aprendemos no colexio. Nin sequera é 3,141592653, a cifra que fai que esta mañá se celebre o Día de Pi por representar, segundo a notación anglosaxona, do mes 3, o día 14, do ano 15, ás 9 horas, 26 minutos e 53 segundos. E pi tampouco é o larguísimo número que memorizou Chau Lao. "Pi é a razón entre o perímetro dunha circunferencia e o seu diámetro", responde Cilleruelo, membro do Instituto de Ciencias Matemáticas (ICMAT), en Madrid. Pi, polo tanto, é eterno.

En internet, é sinxelo encontrar rapaces cos ollos vendados recitando de memoria os 1.000 primeiros decimais do número pi. Non chegan ao prodixio de Chau Lo, pero teñen mérito. "Pi é un número irracional. Non segue ningún patrón e ten un número infinito de cifras", explica Cilleruelo. Isto significa que o número de teléfono móbil ou o DNI de calquera persoa que estea a ler isto probablemente aparecerán entre os primeiros millóns de decimais de pi, como se pode comprobar en varias páxinas web. O teléfono móbil que publicou Wikileaks do expresidente do Goberno José Luis Rodríguez Zapatero, por exemplo, aparece a partir do decimal número 85.711.627.

Na seguinte imaxe podemos ver a Chau lo co seu record Guinness.

Ganímedes, a maior lúa de Xúpiter.

Ganímedes é a maior lua de Xúpiter e tamén do Sistema Solar. Según as observacións realizadas co telescopio espacial, Hubble, alberga un gran océano subterráneo que contén máis auga líquida que a que hai na Terra. A conclusión foi presentada onte durante unha roda de prensa da NASA na que participaron os principais científicos que levaron a cabo esta investigación, publicada en Journal of  Geophysical Research: Space Physics. Según os seus cálculos, esta gran masa de auga salada tería uns 100 kilómetros de profundidade (aproximadamente dez veces máis que os océanos máis profundos da Terra) e encontraríase baixo unha cortiza de 150 kilómetros de espesor, composta na sua maior parte por xeo. Descuberta por Galileo no ano 1610, a lua xigante Ganímedes ten un tamaño comparable ó planeta Mercurio e conta cun propio campo magnético (é o único satélite do Sistema Solar que o ten) e unha delicada atmósfera, moi diferente a da Terra, na cal o  telescopio Hubble xa había encontrado indicios de osíxeno. Basándose nos modelos teóricos que usan para as súas investigacións, dende os anos 70 do siglo pasado os científicos xa pensaban que este satélite podía ter un gran océano. A misión da NASA Galileo mediu no ano 2002 o seu campo magnético, reforzando cos seus resultados esas sospeitas. Agora, encontraron unha nova proba. O telescopio Hubble foi utilizado para observar en Ganímedes as auroras, un fenómeno vinculado ó campo magnético do satélite. Debido a que os telescopios non poden ver o que hai no interior dos planetas, os satélites ou calquera obxeto celeste, rastrear o campo magnético a través das auroras permítelles de forma indirecta averiguar o que hai dentro. Ademáis de ter un campo magnético propio, ao orbitar moi cerca de Xúpiter, Ganímedes tamén se ve influida polo campo magnético de ese planeta xigante.

Os científicos observaron o comportamento das dúas auroras para determinar que debaixo da cortiza de Ganímedes hai unha gran masa de auga salgada que inflúe no seu campo magnético. «Sempre lle din voltas á idea de cómo podíamos usar un telescopio de maneira distinta. ¿É posible empregalo para mirar o que hai no interior dun corpo planetario? Entonces pensei nas auroras, porque están controladas polo campo magnético. Se observas unha aurora da forma axeitada, podes obter información sobre o campo magnético. E se sabes como é o campo magnético, obtes información sobre o interior de esa lúa», explicou durante a roda de prensa telefónica Joachim Saur, investigador da Universidade de Colonia (Alemania) e autor principal de este traballo. "Os novos datos encaixan moi ben co que se sabía. Trátase dun resultado importante porque afianza a idea de que ese océano de auga líquida existe, pois contamos con evidencias indirectas», señala a EL MUNDO Olga Prieto, xeóloga planetaria do Centro de Astrobiología (CAB-CSIC-INTA). Prieto é unha das investigadoras que planificaron a ambiciosa misión JUICE (Jupiter Icy moons Explorer) que a Axencia Espacial Europea (ESA) ten previsto lanzar ao sistema de Xúpiter no ano 2022, a onde chegaría en 2030.

Un dos principais obxetivos de esta sonda será precisamente estudiar Ganímedes e indagar sobre a presenza de este gran océano de auga líquida. Europa e Calisto son outros dos satélites que fan que o estudo do sistema de Xúpiter teña gran interese. «Este descubrimento  pon de manifesto o que o Hubble pode conseguir», afirmou John Grunsfeld, un dos responsables do departamento científico da NASA, que o próximo 24 abril celebrará un cuarto de século de observacións e descubrimentos do seu telescopio espacial, que tamén é operado pola ESA. Na sua opinión, «un océano profundo baixo a cortiza helada da lúa Ganímedes abre a fascinante posibilidade de que se encontre vida máis alá da Terra».

Atopan un buraco negro

superpesado 12.000 

millóns de veces maior 

que o Sol.

Un equipo internacional de astrónomos descubriu na constelación de Piscis un buraco negro activo extremadamente grande, equivalente a 12.000 millóns de soles. Trátase do cuásar máis grande e brillante, que xa existía na idade temperá do universo.

Este buraco negro xigante 12.000 millóns de veces maior que o Sol xa cando se orixinou 1.000 millóns de anos despois do Big Bang producía unha cantidade desproporcionada de luz e de enerxía, segundo a investigación publicada na revista 'Nature'.
O descubrimento do cuásar tan brillante pon a proba ás teorías que describen a formación dos buracos negros no universo temperán. " Como podían crecer tan rápido buracos negros supermasivos mentres que o universo era tan xoven? Como interactuar ca galaxia e o medio?
Os científicos observaron que o cuásar era incriblemente antigo: orixinouse aproximadamente 1.000 millóns de anos despois do Big Bang, existindo dende fai uns 12.800 millóns de anos. O cuásar é incriblemente brillante, produce máis luz e outras formas de radiación que 420 trillóns de estrelas similares ó Sol.

Encontran en Cuba unha cepa do VIH que desarrolla o sida con tremenda rapidez.

Científicos belgas descubriron unha nova cepa de VIH en Cuba que desarrolla o Síndrome de Inmunodeficiencia Humana nun corto espazo de tempo. Isto significa que os infectados poderían enfermar de sida antes de estar enterados de ter incluso o virus do VIH.

Os investigadores da Universidade de Leuven en Bélxica identificaron en Cuba a cepa CRF19, que pode desarrollar o sida nun prazo de 24-36 meses a partir do contaxio e no entorno a unha década despois como nos casos máis comúns, informa Excelsior.

O estudo, que foi publicado na revista 'EBioMedicine', está centrado en infectados cubanos que desarrollaron o sida nun  corto espazo de tempo. Según os científicos, ditos pacientes mantiveron relacións sexuais con varias parexas, cos cales distintas cepas se puideron mezclar para formar a nova variante do virus.

Pola súa parte, as autoridades sanitarias cubanas advirten que esta variante do VIH é bastante frecuente na isla. Según Vivian Kourí, experta do Instituto de Mediciña Tropical Pedro Kourí (IPK) de La Habana, esta cepa do VIH podería ter orixen africano. En Cuba é relativamente frecuente e predomina entre el 17% y el 19% de los pacientes.

Esta entrada pareceume moi interesante xa que estamos dando un tema relacionado con esta enfermidade.

Nasa: Colaboración con Microsoft permitirá a los científicos trabajar "en Marte"

La NASA y Microsoft colaboran en el intento de desarrollar el 'software' denominado 'OnSight', que permitirá a los científicos a trabajar en Marte de manera virtual. Esto será posible con el uso del dispositivo elaborado por la compañía: Microsoft HoloLens.

El OnSight, desarrollado por el Laboratorio de Propulsión a Chorro de la NASA (California, EE.UU.) proporcionará a los científicos la oportunidad de planear, manejar y realizar las operaciones de la misión. MSL (Mars Science Laboratory, por sus siglas en ingles), como si lo hicieran en tiempo real durante el mapeo del terreno, informa el sitio de la agencia espacial. El sistema utiliza el proceso holográfico para tratar los datos provenientes de la MSL y los reproduce a través del dispositivo Microsoft  HoloLens, creando la visión real de la zona del planeta rojo por donde se mueve el aparato.

"El programa permite a los observadores pasear y explorar Marte junto con la sonda. Todo esto cambia de una manera radical nuestras percepciones sobre el ambiente de Marte", sostiene el científico de la NASA Dave Lavery.