Un adolescente británico de 15 anos logra descubrir un planeta xigante que se encontra fora do noso sistema solar.

Tom Wagg converteuse nun dos investigadores máis xovenes en detectar un planeta cando fixo un épico descubrimento.

O novo planeta de Wagg parécese moito a algúns dos primeiros exoplanetas identificados por primeira vez a mediados dos anos 1990. Encóntrase nun sistema solar distante dentro da nosa galaxia, a uns 1000 anos luz da Terra e pertence a unha clase de exoplanetas chamada "quentes de xúpiter". No mesmo tamaño que o xigante, pero solo precisa dous días para orbitar a súa estrela, en comparación con Xúpiter, que necesita 12 anos para orbitar o sol. O Xoven británico realizou o experimento con axuda do proxecto de Búsqueda Gran Angular de Planetas (WASP en inglés) que combina a luz recollida de capacidades de pequenos telescopios nas universidades do Reino Unido. A técnica de búsqueda require o exame da cantidade de luz dos bloques de exoplanetas cando pasan entre a Terra e a estrela enfitrona.

Científicos explican por qué a viaxe de volta parece máis corto.

Investigadores da Universidade de Kioto (Xapón) explicaron por qué a viaxe de volta sempre parece ser máis corta despois de realizar un experimento con 20 persoas. Esta sensación depende do noso sistema nervioso. 

No seu experimento os científicos proporcionaron a 20 persoas divididas en dous grupos elexir a duración das viaxes grabadas en dúas películas diferentes.

Ambos videos duraban 26,3 minutos e as viaxes cubrían a mesma distancia (1,7 km), sen embargo un destos foi grabado na ida e na volta e noutro foron enseñados dúas viaxes a diferentes lugares. 

Ó final do experimento o grupo que mirou o video na viaxe inversa dixo que a volta durara menos, mentras que os que viron a outra grabación aseguraron que non notaran ningunha diferencia.

Os científicos concluíron que este fenómeno existe na realidade, pero non afecta ó noso mecanismo interno de percepción temporal, máis ben afecta ó noso sentimento do tempo de forma retrospectiva.

Econtran pequenos e inexplicables acantilados en Mercurio.

O máis pequeno e enigmático dos planetas do sistema solar volveu a sorprender aos investigadores. As imáxenes da sonda espacial Messenger revelan que a superficie de Mercurio está formada por acantilados e precipicios parecidos a escalóns enormes.
A teoría máis popular acerca da orixe desta cerca de fallas é que son as arrugas que se foron formando na superficie de Mercurio a medida que o núcleo do planeta diminuía de tamaño a causa do enfriamento. Sen embargo, de ser así os acantilados deberían estar presentes en toda a superficie do planeta mentras que o descubrimento demostra que a realidade non é esta.

A ovella Dolly.

Dolly foi o primeiro mamífero clonado a partir dunha célula adulta, os seus creadores foron os científicos do Instituto Roslin de Edimburgo (Escocia), Ian Wilmut, Keith Campbell, o seu nacemento foi anunciado sete meses despois, o 23 de febrero de 1997, a ovella Dolly morrería o 14 de febreiro de 2003 a idade de 6 anos.
Dolly foi unha ovella resultado da combinación nuclear dende unha célula doante diferenciada a un óvulo non fecundado e anucleado. A célula da que proviña Dolly era especializada, procedente da glándula mamaria dun animal adulto.
Dolly viviu sempre no Instituto Roslin, alí foi cruzado cun macho Welsh Mountain co que produciu seis crías en total. No seu primeiro parto naceu Bonnie en abril de 1998, un ano máis tarde, no segundo, Dolly produciu mellizos, Sally e Rosie, no segundo parto nacen trillizos, Lucy, Darcy e Cotton.

O 14 de febreiro de 2003 Dolly foi sacrificada debido a unha enfermidade pulmonar. A necropsia mostrou que tiña unha forma de cáncer pulmonar, os doutores non pudieron certificar que existise unha concexión entre esa morte prematura e o ser clon, algúns dicían que era parapléxica debido as súas pezuñas torcidas.

Encontran a "un parente" de Lucy.

Científicos afirman que encontraron fosis da mandíbula e dos dentes que pertencían a un membro previamente descoñecido do árbol xenealógico humano, relacionado ca famosa 'Lucy'. Créese que os osos de Australopithecus deyiremeda, desenterrados en Etiopía, teñen 3,5 millóns de anos de edad.

Considérase que as especies de Lucy viviron entre 2,9 millóns e 3,8 millóns de anos, o que presuntamente coincide no tempo ca nova especie. Según un equipo internacional de científicos liderado por Yohannes Haile-Selassie, do Museo de Historia Natural de Cleveland, EE.UU., os novos fosis presentan a evidencia de que dos primeiros ancestros humanos estreitamente relacionados viviron o mismo tempo, fai máis de tres millóns de anos, informa o museo nun comunicado.

Os científicos din que o Australopithecus deyiremeda diferénciase das especies de Lucy pola forma e tamaño dos seus dentes esmaltados e a arquitectura da sua mandíbula inferior. Os 'parentes' de Lucy puideron ter unha dieta diferente.

"A nova especie é outra confirmación de que a especie de Lucy, Australopithecus afarensis, non foi a única dos ancestros humanos que poblaban o que hoxe é a rexión de Afar, en Etiopía, durante a era do Plioceno", dixo o investigador Haile-Selassie.

O Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica premiou as desarrolladoras dunha técnica que permite alterar o xenoma de forma barata e eficaz.

O Premio Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica se concedeu a duas investigadoras que puxeron a punto unha técnica capaz de revolucionar a Bioloxía e a Biomenciña en cuestión de poucos anos. As premiadas, a bioquímica francesa Emmanuelle Charpentier e a bióloga molecular estadounidense Jennifer Doudna, publicaron en 2012 un artículo na revista «Science» no que sentaban as bases de unha metodoloxía de editado de ADN que permite modificar o xenoma de casi calquer organismo dunha forma sinxela, barata e precisa. A técnica chámase CRISPR-C.

Nos tres anos que transcorreron dende entón, as investigacións na materia multiplicáronse ata o punto de que as opcións parecen estar limitadas solo pola imaxinación: «. Xa había ferramentas para facer cousas similares, pero a diferencia fundamental é que este sistema é barato, fácil de utilizar e extremadamente eficaz. Tanto que da medo», explicou a ABC Francisco Juan Martínez Mójica, microbiólogo na Universidade de Alicante e investigador fundamental no descubrimiento de CRISPR-Cas. As posibilidades que ofrece son bestiais. pódese modificar casi calquer xenoma como ti queiras».

Neste sentido, unha revisión publicada na revista «Nature» en xaneiro  de 2014 xa recollía algunhas das posibles aplicacións. Estas van dende a identificación da función de culquer xen, á modificación de organismos de interés agrícola e gandeiro incluso á corrección de xenes para evitar enfermidades hereditarias (o que se coñece como terapia xénica), para acabar no futuro cas enfermidades raras ou o cancro.

Correxir xenes como se foran palabras.

Tal como explica Lluís Montoliu, investigador no Centro Nacional de Biotecnoloxía del CSIC, e que traballaron na nova técnica casi dende a súa publicación, CRISPR-Cas, que en orixe formaba  parte do «sistema inmune» das bacterias, «funciona igual ca nun procesador de texto no que se coloca o cursor sobre as palabras  para correxilas». Pero en vez de píxeles e frases, o sistema conta cunha secuencia guía capaz de recoñecer a xenes concretos e con  proteínas que cortan o ADN . O resultado é que o sistema CRISPR-Cas modifica as «palabras» que os investigadores lle marquen.

Montoliu di que a nova técnica pode permitir reducir drásticamente os tempos na investigación xenética, pero móstrase prudente: «non  ai que perder o norte, estamos na fase de despegue e é prematuro pensar en aplicar esta técnica en persoas». Por exemplo, queda moito traballo por diante para poder descartar que CRISPR-Cas non producirá danos en outros xenes que non se queren tocar. Con todo, aínda quedaría a tarefa titánica de enfrentarse á complexa base xenética de moitas enfermidades humanas e de revisar a lexislación.

Finalizan o maior estudo do xenoma completo dunha población.

Un equipo de investigadores, liderado polo científico islandés Kari Stefansson, conseguiu secuenciar o xenoma de máis de 100.000 habitantes de Islandia. Trátase, sen dubida, do maior estudo do xenoma completo humano dunha única poboación. O traballo foi dividido en varios estudos diferentes e foron publicados pola revista Nature Genetics.

Entre os datos extraídos deste complexo traballo, os expertos identificaron máis de 20 millóns de variantes xenéticas que se poden utilizar, xunto outro tipo de información adicional relativa  os rexistros xenealóxicos e a saude, para discernir mellor a base xenética de moitas enfermidades; as súas raíces, a súa diversidad e a súa evolución.

"Este traballo é unha demostración do poder único que ten a secuenciación para saber máis sobre a historia da nosa especie e contribuir os novos métodos de diagnóstico, tratamento e prevención de enfermidades”, explica a axencia Sinc Kari Stefansson, líder do estudo.

Para iso, os investigadores combinaron os datos completos da secuenciación con datos menos extensos de 104.000 islandeses máis con obxecto de dar peso as súas probas de asociación, dando con esta gran cantidade de variantes xenéticas asocidades a enfermidades, demostrando cómo con unha poboación tan pequena como a nosa, e grazas á xenerosa participación da maioría dos seus cidadáns, pódese facer avanzar a ciencia e a menciña en todo o mundo”, aclara Stefansson.

Este proxecto de secuenciación a gran escala non será o único, xa que outros países encóntranse inmersos no mesmo e para os autores do estudo os beneficios compensan o esforzo. En total foron identificadas 1.171 rarezas xenéticas "fora do común" como a desaparición dos xenes receptores olfativos, os responsables de que podamos discriminar entre os diferentes olores. Grazas ó volumen de datos de este retrato xenómico dos islandeses, os investigadores poderán entender que xenes son imprescindibles para o ser humano e cales están vinculados a cada enfermidade concreta.